Theater maken voor jong & oud

Toen ik in 1999 afstudeerde had ik al een vaag vermoeden dat ik iets met jeugdtheater wilde gaan doen. Ik studeerde af in een kakkerlakkenpak in een broodfabriek.
Van deeg maakte ik poppen en ik schreef mijn eerste liedje op ukelele.
De ukelele is gebleven. Ik ben een beetje een gekke actrice denk ik.
Of misschien ben ik helemaal geen actrice. Ik voel me meer zangeres. Of muzikant.
Of eigenlijk ben ik een maker. Ik knutsel een decor in elkaar, maak poppetjes,
schrijf liedjes en teksten. En zo friemel ik een voorstelling in elkaar.

Voor de voorstelling ‘het Muizenhuis’ ben ik in de huid gekropen van Karina Schaapman. De maakster en schrijfster van de boeken over Sam & Julia en hun bijzondere leefwereld.
Ik herken veel in haar. Zij maakt omdat het moet. Omdat dat in je vingers zit en in je bloed. Ze creëert een wereld die aan de oppervlakte alleen maar gaat over leuk, lief en mooi,
maar waaronder zoveel meer diepgang zit. Het gaat over geschiedenis, gevoel,
over contact maken met de wereld om je heen.

‘Het Muizenhuis’ speel ik nu sinds september en hij gaat steeds meer passen.
Een nieuwe voorstelling is als een nieuw huis waarin je steeds weer nieuwe plekjes ontdekt, waar je af en toe de meubels verschuift om het nog net iets gezelliger te maken.
Waar je iedere keer weer blij bent dat het uitzicht zo prachtig is.
Waar mensen op bezoek kunnen komen en zich ook thuis kunnen voelen.

Ik houd van dit vak. Niet alleen het spelen voor publiek, maar ook het vroeg op pad gaan. Zondagochtend de zon op zien komen langs lege snelwegen. Het aankomen in een slaperig theater met vaak nog slaperige technici. Samen de vroegte verslaan en opbouwen,
licht inhangen, standen maken en hopen dat alles op tijd klaar is.
Samen een zwarte doos veranderen in een andere wereld. En dan de voorstelling.
Kinderen zijn onvoorspelbaar. En daar maak ik graag contact mee. Soms is het heel stil
en rustig in het publiek. Dan speel ik ook rustiger. Soms zijn ze enthousiast
en roepen ze heel veel. Dat neem ik altijd mee. Ervaring met spelen, maar ook met lesgeven, maakt dat ik heel makkelijk kan schakelen in kinderen aandacht geven en het weer afronden en verder gaan. Dat beetje improviseren houd me scherp. En het houdt mijn technicus Youri ook scherp. Je weet nooit precies welke bocht ik nu weer ga nemen. Alhoewel het met ‘Het Muizenhuis’ denk ik wel meevalt. Er loopt zoveel mee aan video, muziek en tekst op band, dat ik wel bij de les moet blijven. Ik denk dat mijn vorige technicus Mereijn het met ‘de Waterprinses’ zwaarder had.

Soms maak ik me wel een zorgen. Dan denk ik; ‘Alleen jonge mensen zijn leuk om naar te kijken op het toneel.’ Want ja. Aankomend jaar word ik 44. Geen jong talent meer. Geen lekkere ‘twenty-something’ meer. Maar een volwassen vrouw. Maar ik kan de tijd niet stilzetten. Niemand kan dat gelukkig. Dus ik blijf maar gewoon doen wat ik doe.
Dan zien we wel. Maar om alvast een beetje te wennen aan echt oud zijn, speel ik nu trompet in een bejaarden bigband.

Jong blijven en bejaard zijn. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen.